Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Το ελληνικό ντοκιμαντέρ "ανθίζει" στην συμπρωτεύουσα

Σκηνή από την ταινία Point of no Return

Ελληνικά ντοκιμαντέρ που περιγράφουν τις οικονομικές δυσκολίες της χώρας, τις ομορφιές της αλλά και  τις προσωπικές ιστορίες μικρών αγνώστων ηρώων. Μια διαπεραστική ματιά στην Ελλάδα του σήμερα από εξαιρετικούς Έλληνες κινηματογραφιστές στο φετινό Φεστιβάλ


Όπως πάντα η Θεσσαλονίκη λάμπει λίγο περισσότερο κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, που πια έχει καθιερωθεί σε πανευρωπαικό επίπεδο ως ένας από τους καλύτερους θεσμούς του είδους. Και ενώ παλιότερα τα ελληνικά ντοκιμαντέρ ήταν λιγότερο, η πρόσφατη αναγέννηση στον κινηματογράφο έχει οδηγήσει πολλούς αξιόλογους κινηματογραφιστές να εμπλακούν και με το ντοκιμαντέρ. Και παρ' όλη την οικονομική κρίση και το κλείσιμο της ΕΡΤ που αποτελούσε μεγάλο χρηματοδότη πολλών ντοκιμαντέρ, το ελληνικό ντοκιμαντέρ επιμένει και οι ταινίες που παρουσιάζονται στο Φεστιβάλ είναι εξαιρετικές.


Από την έναρξη του Φεστιβάλ  την Παρασκευή μέχρι και σήμερα έχουμε ξεχωρίσει ήδη πολλά ελληνικά ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

Οι "Χίλιες Νύχτες" του Κώστα Ανέστη περιγράφουν την ιδιαίτερη διαδρομή δύο επαγγελματιών μουσικών. Το 1981, ο Σπύρος Ποδάρας και ο Χρίστος Τόλος, μετά από το κλείσιμο χώρων ζωντανής μουσικής στη Πλάκα, ανοίγουν στο Βόλο, που ακόμη ζει σε αργούς, επαρχιακούς ρυθμούς, το «Καφέ Σαντάν»: ένα μπαρ με ζωντανή ροκ μουσική που γίνεται τόπος καλλιτεχνικής έκφρασης ανθρώπων με ανησυχίες και ελεύθερο πνεύμα. Το μαγαζί αυτό θα αλλάζει τον τρόπο ζωής της νεολαίας στη πόλη και θα αποκτήσει τη δική του μυθολογία. Από τη σκηνή του «Σαντάν» περνούν τις επόμενες τρεις δεκαετίες διάφοροι μουσικοί και συγκροτήματα, διάσημοι στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Το 2009, το κτίριο που στεγάζει το «Σαντάν» δίνεται αντιπαροχή και οδηγείται σε κατεδάφιση. Οι τελευταίες βραδιές είναι γεμάτες ζωντανή μουσική, συναντήσεις παλιών θαμώνων και νέων επισκεπτών, αναμνήσεις και ροκ ιστορίες. Μια ταινία που περιγράφει την ιστορία της μουσικής μέσα από ένα ανθρώπινο και ελεύθερο πρίσμα.

Η ταινία "2013 Θερινα Σινεμά στην Αθήνα" είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική ματιά στην ελληνική κρίση που σε αφήνει αισιόδοξο. Μέσα στην κατήφια της οικονομικής κρίσης που βιώνει η Ελλάδα η κάμερα αποτυπώνει ζοφερές εικόνες εγκατάλειψης, ερήμωσης και παρακμής από το κέντρο της Αθήνας, η πόλη και οι γειτονιές της μοιάζουν θλιμμένες. Και όμως οι θερινοί κινηματογράφοι της Αθήνας αντιστέκονται, ανθούν ως αξιοθέατα και πόλος έλξης για τους τουρίστες, επανέρχονται στην αρχική τους «πλανόδια» δράση, γεμίζοντας αυλές, πάρκα και πλατείες, και γίνονται ο συνεκτικός ιστός μιας πανικόβλητης κοινωνίας σε κρίση. Συνεχίζουν τα θερινά σινεμά της Αθήνας, αγαπημένο είδος μαζικής ψυχαγωγίας, να αποτελούν όαση για απόδραση από την μουντή, απάνθρωπη καθημερινότητα αναρωτιέται η σκηνοθέτιδα Μαγδαληνή Ρεμούνδου, ή εν τέλει πλήττονται και αυτά σιγά σιγά από την κρίση;

Ο "Μποξέρ" του Γιώργου Παντελεάκη είναι μια γροθιά στο στομάχι για την ιστορία της πυγμαχίας στην Ελλάδα, την χώρα που γέννησε το άθλημα και η οποία δυστυχώς μαζί με την Κούβα, είναι η μόνη που δεν έχει επαγγελματική πυγμαχία. Το ντοκιμαντέρ αποκαλύτπει μια ανθρώπινη και τρυφερή πλευρά του αθλήματος που δεν συνδέεται απαραίτητα με την φήμη του.

Το νησί της Ανάφης, παρουσίαζεται ως ένας ερημωμένος παράδεισος, στο ντοκιμαντέρ του Αποστόλη Ασημακόπουλου "Μια αναπνοή στο Αιγαίο". Στο μικρό Κυκλαδονήσι, ο τσαμπουνιέρης Μανώλης Πελέκης, 77 χρονών, γεωργός, μελισσοκόμος, χτίστης, πετράς, με τον γιο του Γιάννη, είναι οι τελευταίοι μαστόροι της πέτρας, μιας μεγάλης γενιάς Αναφιωτών χτιστάδων. Δάσκαλος για τον μικρό του εγγονό, τον εννιάχρονο Μανώλη, που, ακολουθώντας τα χνάρια του, μαθαίνει από τον παππού και παίζει μαζί του τσαμπούνα. Η δασκάλα του δημοτικού σχολείου της Καισαριανής, Νότα Κραουνάκη, ζήτησε και πήγε για ένα χρόνο στο δημοτικό σχολείο Ανάφης και είχε μαθητή τον μικρό Μανώλη. Στην ταινία καταγράφεται η ζωή των δύο αυτών δασκάλων και του μαθητή τους, στο νησί όπου τα φυτά φυτρώνουν στην άσφαλτο.

Το ζήτημα των ορυχείων στις Σκουριές Χαλκιδικής, φωτίζεται μέσα από την προσωπική ιστορία ενός γεωργού που ζει στην περιοχή, στο ντοκιμαντέρ "Χρυσό Δάσος" του Στρατή Βογιατζή. Ο Γιώργος Καλύβας είναι ένας γεωργός που δεν έκανε οικογένεια αλλά «έκανε» δέντρα, που λάτρεψε τη πατρογονική του γη και ζει μόνος του μέσα στο αρχέγονο δάσος των Σκουριών, καλλιεργώντας με αφοσίωση τις καρυδιές, τις καστανιές και φροντίζοντας τα μελίσσια του. Η μοίρα του Γιώργου είναι αλληλένδετη με τη μοίρα του δάσους, το οποίο κινδυνεύει λόγω του ορυκτού πλούτου που κρύβεται στο υπέδαφός του. Η πρόθεση μιας πολυεθνικής να κατασκευάσει ένα ορυχείο χρυσού μέσα στο δάσος των Σκουριών, μερικά μέτρα από το κτήμα του Γιώργου, έχει δημιουργήσει μια άνιση μάχη και έχει πολλαπλασιάσει γι’ αυτόν το μέγεθος της μοναξιάς και της απόγνωσης. Παρόλο που ο ίδιος δεν ήθελε τον πόλεμο, ο πόλεμος ήρθε στο κατώφλι του.

Μια ακόμη ταινία για την κρίση σε ελληνοιταλική παραγωγή, η "Gr. Work in Progress" της Έλενας Ζερβοπούλου. Τρεις Έλληνες προσπαθούν να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους. Θα μπορούσε αυτή η κρίση να γίνει η ευκαιρία για ν’ αλλάξουμε τους εαυτούς μας και την κοινωνία μας; Μέσα από τις ιστορίες των τριών πρωταγωνιστών, βιώνουμε το δυναμικό μιας θετικής αλλαγής στη σημερινή Ελλάδα που ξεκινά από κάτω. Ακολουθούμε τον μοναχικό Γιώργο που βρίσκει τη δύναμη να υπερβεί τις δυσκολίες του και να ξαναχτίσει τη ζωή του. Συνεχίζουμε με την οικογένεια του Γρηγόρη που, ενδυναμωμένη, αναζητά μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τέλος, η Εθελοντική Ομάδα Νομού Πιερίας, γνωστή από το «κίνημα της πατάτας» (με τον Ηλία), παράγει ισχυρό αντίκτυπο στη κοινωνία, προκαλώντας τους μεσάζοντες της κλασικής αγοράς τροφίμων και μετουσιώνοντας σε πράξη την αλληλεγγύη και την άμεση δημοκρατία.

Αύριο Δευτέρα περιμένουμε την πολυσυζητημένη ελληνογερμανική παραγωγή, σε σκηνοθεσία Αλκμήνης Μπούρα Point of No Return για την Ελλάδα της κρίσης.

Σύμφωνα με την περιγραφή η ταινία θέτει ερωτήματα για το μέλλον της χώρας. "Η Ελλάδα καταρρέει. Η κρίση εξαντλεί τον ελληνικό λαό. Χωρίς υπεύθυνη πολιτική, η χώρα συνεχίζει να λεηλατείται από μια διεφθαρμένη ελίτ και εγκαταλείπεται στα χέρια ακροδεξιών λαϊκιστών και στο ξενοφοβικό τους μίσος. Πέρα από τις απορίες «να υποκύψω ή να αγωνιστώ;», «να φύγω από την Ελλάδα ή να παραμείνω;», γεννιέται σε όλους ένα ακόμη συγκεκριμένο ερώτημα: «πώς θα επιβιώσω;» Οι πρωταγωνιστές της ταινίας αποφάσισαν όλοι να αγωνιστούν. Την ώρα που η ιδέα της δημοκρατίας καταρρέει, μια νέα αξία ανθίζει: η ιδέα της κοινότητας. Χαράσσουν νέους δρόμους μέσω καινοτόμων προγραμμάτων, ιδεών, εγχειρημάτων, ή επίσης μέσω της εκ νέου ανακάλυψης ήδη γνωστών πλην ξεχασμένων πόρων και πηγών πλούτου. Η ταινία μιλάει για την Ελλάδα του σήμερα και για τους ανθρώπους της, που επιλέγουν να βλέπουν τους εαυτούς τους όχι ως θύματα, αλλά ως πολίτες που καλούνται να αντιμετωπίσουν αυτήν την πρόκληση."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου