Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ/ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Μόλις οκτώ είναι φέτος οι ελληνικές ταινίες στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Και παίζονται σε γεμάτες αίθουσες. Ο κόσμος, καιρού βοηθούντος, συρρέει στο Φεστιβάλ. Ομως, σε μια εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος είναι της μόδας, και -καλώς ή κακώς- έξω μιλάνε για «νέο ελληνικό κύμα», θα περιμέναμε να δούμε και περισσότερες αλλά και καλύτερες ελληνικές. Βρισκόμαστε στα μέσα της διοργάνωσης και διαπιστώσαμε πως όλες έχουν διχάσει.
Ο «Προφήτης»
** Χαιρόμαστε πραγματικά που το ελληνικό σινεμά αρχίζει να καταπιάνεται με διαφορετικά είδη, τα λεγόμενα genre. Ο «Προφήτης», του Δημήτρη Πούλου, μας μεταφέρει σε μια φανταστική εποχή όπου μαίνεται ο πόλεμος των φτωχών και των πλουσίων. Ενας πολεμιστής (ο Γ. Χρανιώτης σε κόντρα ρόλο) αναζητεί τον πατέρα του και βρίσκει τις απαντήσεις που ψάχνει σε ένα μοναστήρι, όταν του σώζουν τη ζωή οι εκεί μοναχοί-πασιφιστές. Ωραία ιδέα, σκέφτεσαι. Ομορφες εικόνες. Αλλά γιατί τόσος στόμφος; Τόσες πομπώδεις, διδακτικές ατάκες, που καμιά φορά προκαλούν το γέλιο;
Πολεμικές τέχνες
**Συνεπής στην εμμονή του για τις πολεμικές τέχνες και τον ασιατικό κινηματογράφο, ο Θάνος Τσαβλής έφτιαξε μια σχεδόν σχιζοφρενική ταινία. Το «Goldfish» ξεκινά ως παρωδία της μεταχρεοκοπημένης Ελλάδας και η ιδέα είναι πολύ καλή: έχουμε περάσει πια στη δραχμή (ένα εισιτήριο για τον κινηματογράφο κοστίζει είκοσι χιλιάδες δραχμές(!), έχουν επιβληθεί φασιστικοί νόμοι, θεσμοθετήθηκε η θανατική ποινή, το κράτος είναι αστυνομοκρατούμενο και οι «κακοί» είναι επικηρυγμένοι. Ο κόσμος ωθείται στη ρουφιανιά - το ίδιο και οι αστυνομικοί, που είναι πλέον εντελώς ασύδοτοι και σκοτώνουν για τα λεφτά.
Μέχρις εδώ πολύ ενδιαφέρον. Ωσπου στο προσκήνιο μπαίνει ο ήρωας (τον ενσαρκώνει καλά ο ίδιος ο Τσαβλής): ο τιμωρός της ασυδοσίας, ο σούπερ επικηρυγμένος που τους σπάει όλους στο ξύλο. Ε, κάποια στιγμή η ταινία ξεχνάει τη χρεοκοπία, τα ξεχνάει όλα και μετατρέπεται σε... σπλάτερ πολεμικών τεχνών με το μενού να συμπεριλαμβάνει μια σειρά από κακόγουστες σκηνές, πασπαλισμένες με άφθονο υβρεολόγιο, που υποτίθεται ότι είναι αστείες.
«Γιατί τέτοια βία;» αναρωτήθηκε κάποιος από το κοινό. Κάποιοι βρήκαν την ταινία καλτ - κάποιοι άλλοι σηκώθηκαν και έφυγαν πολύ ενοχλημένοι.
Από το Βερολίνο
**Βραδείας καύσης ταινία, η πολυαναμενόμενη «Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά», που μας έρχεται από το Βερολίνο, σου αφήνει μια αίσθηση που χρειάζεσαι χρόνο να επεξεργαστείς.
Ενας σταρ πρωινάδικου, βουτηγμένος στα χρέη (πολύ καλός ο Στέργιογλου), εξαφανίζεται, με στόχο το θρίλερ της αναζήτησης του να εκτοξεύσει τα νούμερα ακροαματικότητας της εκπομπής του.
Οταν τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα υπολόγιζε, αρχίζει να χάνει το μυαλό του και να σκαρφίζεται ό,τι πιο ακραίο μπορεί να φανταστεί κανείς για να διαιωνίσει το «μύθο» του.
Σταρ σίστεμ
Πολύ καλό στήσιμο των πλάνων από την Ψύκου, που επιχειρεί ένα σχόλιο στο σταρ σύστεμ ελληνικού τύπου.
Η κοπέλα ξέρει να κάνει σινεμά. Απολαύσαμε τον Στέργιογλου να υποδέχεται την έλευση του... σωτήριου ευρώ (!) πριν από κάμποσα χρόνια. Να παρουσιάζει καλλιστεία και Eurovision, να καλωσορίζει το θεατή στο πρώτο ιδιωτικό κανάλι...
Η Ψύκου όμως κι αν δίχασε... Κάποιοι κόντεψαν να κοιμηθούν (τα αργά, πολυσήμαντα πλάνα της ταινίας δεν είναι ευρείας κατανάλωσης), κάποιοι άλλοι βγήκαν θυμωμένοι, θεωρώντας πως πρόκειται για άλλο ένα δείγμα ναρκισσιστικού, επιτηδευμένου και στιλιζαρισμένου σινεμά. Και κάποιοι άλλοι εξοργίστηκαν όταν είδαν τον ήρωα να «ξεφεύγει» τελείως: να περιφέρεται ως κλοσάρ με κουρέλια, να κλέβει και να τρώει από τα σκουπίδια. Οχι από πραγματική ανάγκη, όπως τόσοι συμπολίτες μας σήμερα. Αλλά από επιλογή. Εστω κι από τρέλα. Η αποκτήνωση και η ανέχεια ως ριάλιτι...
Το «Miss Violence»
***Το «Miss Violence» άλλους ενθουσίασε και άλλους εξόργισε. Κάποιοι μίλησαν για μια αριστοτεχνική ανατομία όχι τόσο της βίας, όσο της εξουσίας, όπως ενσαρκώνεται στο πρόσωπο αυτού του παππού και πατέρα (πα-τέρας μάλλον..). Και ενθουσιάστηκαν από αυτό το «κέντημα» της σχέσης μεταξύ του δυνάστη και των παιδιών του, αυτών των «γκρίζων» περιοχών που εμπεριέχουν ακόμα και την τρυφερότητα...
Κάποιοι πάλι ενοχλήθηκαν από την υπόνοια συνενοχής του θεατή σε όλα αυτά: ας μην ξεχνάμε πως το κοριτσάκι, λίγο πριν πέσει στο κενό, κοιτάει το θεατή κατ' ευθείαν στα μάτια, χαμογελώντας ειρωνικά. Αλλά και από την απουσία, όπως είπαν, αιτιολόγησης όλων αυτών των τερατωδών που συμβαίνουν στο πανί. Ή από την αίσθηση μιας «απόστασης» του σκηνοθέτη απ' ολ' αυτά. Σαν να μην τον αγγίζουν πραγματικά. «Εχει παιδιά ο κ. Αβρανάς;» είπε σαρκαστικά ένας συνάδελφος.
Μόλις οκτώ είναι φέτος οι ελληνικές ταινίες στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Και παίζονται σε γεμάτες αίθουσες. Ο κόσμος, καιρού βοηθούντος, συρρέει στο Φεστιβάλ. Ομως, σε μια εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος είναι της μόδας, και -καλώς ή κακώς- έξω μιλάνε για «νέο ελληνικό κύμα», θα περιμέναμε να δούμε και περισσότερες αλλά και καλύτερες ελληνικές. Βρισκόμαστε στα μέσα της διοργάνωσης και διαπιστώσαμε πως όλες έχουν διχάσει.
Ο «Προφήτης»
Πολεμικές τέχνες
**Συνεπής στην εμμονή του για τις πολεμικές τέχνες και τον ασιατικό κινηματογράφο, ο Θάνος Τσαβλής έφτιαξε μια σχεδόν σχιζοφρενική ταινία. Το «Goldfish» ξεκινά ως παρωδία της μεταχρεοκοπημένης Ελλάδας και η ιδέα είναι πολύ καλή: έχουμε περάσει πια στη δραχμή (ένα εισιτήριο για τον κινηματογράφο κοστίζει είκοσι χιλιάδες δραχμές(!), έχουν επιβληθεί φασιστικοί νόμοι, θεσμοθετήθηκε η θανατική ποινή, το κράτος είναι αστυνομοκρατούμενο και οι «κακοί» είναι επικηρυγμένοι. Ο κόσμος ωθείται στη ρουφιανιά - το ίδιο και οι αστυνομικοί, που είναι πλέον εντελώς ασύδοτοι και σκοτώνουν για τα λεφτά.
Μέχρις εδώ πολύ ενδιαφέρον. Ωσπου στο προσκήνιο μπαίνει ο ήρωας (τον ενσαρκώνει καλά ο ίδιος ο Τσαβλής): ο τιμωρός της ασυδοσίας, ο σούπερ επικηρυγμένος που τους σπάει όλους στο ξύλο. Ε, κάποια στιγμή η ταινία ξεχνάει τη χρεοκοπία, τα ξεχνάει όλα και μετατρέπεται σε... σπλάτερ πολεμικών τεχνών με το μενού να συμπεριλαμβάνει μια σειρά από κακόγουστες σκηνές, πασπαλισμένες με άφθονο υβρεολόγιο, που υποτίθεται ότι είναι αστείες.
«Γιατί τέτοια βία;» αναρωτήθηκε κάποιος από το κοινό. Κάποιοι βρήκαν την ταινία καλτ - κάποιοι άλλοι σηκώθηκαν και έφυγαν πολύ ενοχλημένοι.
Από το Βερολίνο
**Βραδείας καύσης ταινία, η πολυαναμενόμενη «Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά», που μας έρχεται από το Βερολίνο, σου αφήνει μια αίσθηση που χρειάζεσαι χρόνο να επεξεργαστείς.
Ενας σταρ πρωινάδικου, βουτηγμένος στα χρέη (πολύ καλός ο Στέργιογλου), εξαφανίζεται, με στόχο το θρίλερ της αναζήτησης του να εκτοξεύσει τα νούμερα ακροαματικότητας της εκπομπής του.
Οταν τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα υπολόγιζε, αρχίζει να χάνει το μυαλό του και να σκαρφίζεται ό,τι πιο ακραίο μπορεί να φανταστεί κανείς για να διαιωνίσει το «μύθο» του.
Σταρ σίστεμ
Πολύ καλό στήσιμο των πλάνων από την Ψύκου, που επιχειρεί ένα σχόλιο στο σταρ σύστεμ ελληνικού τύπου.
Η κοπέλα ξέρει να κάνει σινεμά. Απολαύσαμε τον Στέργιογλου να υποδέχεται την έλευση του... σωτήριου ευρώ (!) πριν από κάμποσα χρόνια. Να παρουσιάζει καλλιστεία και Eurovision, να καλωσορίζει το θεατή στο πρώτο ιδιωτικό κανάλι...
Η Ψύκου όμως κι αν δίχασε... Κάποιοι κόντεψαν να κοιμηθούν (τα αργά, πολυσήμαντα πλάνα της ταινίας δεν είναι ευρείας κατανάλωσης), κάποιοι άλλοι βγήκαν θυμωμένοι, θεωρώντας πως πρόκειται για άλλο ένα δείγμα ναρκισσιστικού, επιτηδευμένου και στιλιζαρισμένου σινεμά. Και κάποιοι άλλοι εξοργίστηκαν όταν είδαν τον ήρωα να «ξεφεύγει» τελείως: να περιφέρεται ως κλοσάρ με κουρέλια, να κλέβει και να τρώει από τα σκουπίδια. Οχι από πραγματική ανάγκη, όπως τόσοι συμπολίτες μας σήμερα. Αλλά από επιλογή. Εστω κι από τρέλα. Η αποκτήνωση και η ανέχεια ως ριάλιτι...
Το «Miss Violence»
***Το «Miss Violence» άλλους ενθουσίασε και άλλους εξόργισε. Κάποιοι μίλησαν για μια αριστοτεχνική ανατομία όχι τόσο της βίας, όσο της εξουσίας, όπως ενσαρκώνεται στο πρόσωπο αυτού του παππού και πατέρα (πα-τέρας μάλλον..). Και ενθουσιάστηκαν από αυτό το «κέντημα» της σχέσης μεταξύ του δυνάστη και των παιδιών του, αυτών των «γκρίζων» περιοχών που εμπεριέχουν ακόμα και την τρυφερότητα...
Κάποιοι πάλι ενοχλήθηκαν από την υπόνοια συνενοχής του θεατή σε όλα αυτά: ας μην ξεχνάμε πως το κοριτσάκι, λίγο πριν πέσει στο κενό, κοιτάει το θεατή κατ' ευθείαν στα μάτια, χαμογελώντας ειρωνικά. Αλλά και από την απουσία, όπως είπαν, αιτιολόγησης όλων αυτών των τερατωδών που συμβαίνουν στο πανί. Ή από την αίσθηση μιας «απόστασης» του σκηνοθέτη απ' ολ' αυτά. Σαν να μην τον αγγίζουν πραγματικά. «Εχει παιδιά ο κ. Αβρανάς;» είπε σαρκαστικά ένας συνάδελφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου